Στην ελληνική έννομη τάξη επιτρέπεται η υιοθεσία ενήλικου μόνο όταν ο υιοθετούμενος είναι συγγενής του υιοθετούντος ως και τον τέταρτο βαθμό εξ αίματος ή εξ αγχιστείας (1579 ΑΚ). Εκ του ανωτέρω συνάγεται ότι περιλαμβάνεται στις περιπτώσεις υιοθεσίας ενηλίκου, η υιοθεσία τέκνου του συζύγου του υιοθετούντος, καθώς μεταξύ του τελευταίου και του τέκνου της συζύγου του υπάρχει συγγένεια εξ αγχιστείας πρώτου βαθμού.
Η υιοθεσία ενηλίκου απαγγέλλεται από το κατά τόπο αρμόδιο Μονομελές Πρωτοδικείο ύστερα από κοινή αίτηση υιοθετούντος και υιοθετούμενου (1581 ΑΚ). Στην υιοθεσία ενηλίκου εφαρμόζονται αναλογικά οι διατάξεις που ισχύουν για την υιοθεσία ανηλίκου εφόσον δεν θεσπίζεται διαφορετική ειδικότερη ρύθμιση (1580 ΑΚ). Μάλιστα το άρθρο 1582 ΑΚ ορίζει ότι ο υιοθετών πρέπει να έχει συμπληρώσει το 40ο έτος της ηλικίας του και προσδιορίζει ως ελάχιστη διαφορά ηλικίας ανάμεσα στον υιοθετούντα και τον υιοθετούμενο τα δεκαοκτώ έτη. Εντούτοις το παραπάνω ηλικιακό όριο δεν πρέπει να θεωρείται ότι καθιερώνει απαράβατο τυπικό κώλυμα υιοθεσίας, καθώς κάμπτεται νομολογιακά όταν υπάρχει σπουδαίος λόγος που ανάγεται στο συμφέρον του υιοθετούμενου (Βλ. ενδ. 7605/2005 Πολ. Πρωτ. Θεσ).
Καταληκτικά, στην περίπτωση που ο υιοθετών και ο υιοθετούμενος έχουν διαφορετική υπηκοότητα, πρέπει να αξιολογηθούν οι προϋποθέσεις υιοθεσίας που θέτει το δίκαιο ιθαγένειας του κάθε μέρους. Τούτο διότι σύμφωνα με το άρθρο 23 ΑΚ «Οι ουσιαστικές προϋποθέσεις για τη σύσταση και τη λύση της υιοθεσίας ρυθμίζονται από το δίκαιο ιθαγένειας του κάθε μέρους». Εν όψει της ανωτέρω ρύθμισης, πριν την προσφυγή στη δικαιοσύνη, ο δικηγόρος αναλαμβάνει να αναζητήσει νομική πληροφορία – γνωμοδότηση του Ελληνικού Ινστιτούτου Διεθνούς και Αλλοδαπού Δικαίου, αναφορικά με τις προϋποθέσεις υιοθεσίας ενηλίκου σύμφωνα με το αλλοδαπό δίκαιο και προσκομίζει το σχετικό έγγραφο στο αρμόδιο Δικαστήριο.